- Katılım
- 25 Mar 2021
- Mesajlar
- 2,614
- Puanları
- 36
Erişte Mantarı Nerelerde Bulunur? Bir Yolculuğun ve Dostluğun Hikâyesi
Forumdaşlar, bazen bir yiyeceğin peşine düşmek, insana koca bir yaşam dersi verir. Geçen yaz, dağ köylerinden birinde, “erişte mantarı” diye bilinen o nadir lezzetin izini sürerken yaşadığım bir hikâyeyi sizlerle paylaşmak istiyorum. Sadece bir mantar arayışı değil, farklı bakış açılarıyla dostluğu, sabrı ve doğanın bize sunduğu mucizeleri hatırlatan bir yolculuktu bu.
---
Yol Arkadaşları: Strateji, Empati ve Doğa
Hikâyemiz üç kişilik bir grubun yolculuğuyla başlıyor: Ali, Ayşe ve ben. Ali tipik bir strateji insanıydı. O, erkeklerin çözüm odaklı tavrını yansıtıyordu: “Haritayı çıkaralım, mantarın nem oranını seven bölgeleri belirleyelim, rota çizelim.” Onun için mesele tamamen planlama ve sonuçtu.
Ayşe ise bambaşka bir bakış açısına sahipti. Kadınların empatik ve ilişkisel yaklaşımını yansıtan bir tavırla, “Önce köylülerle konuşalım,” dedi. “Onlar bize sadece mantarın nerede olduğunu değil, onunla ilgili hikâyeleri de anlatırlar.” Onun için mesele, doğayla ve insanlarla bağ kurmaktı.
Ben ise ikisinin arasında kalmış bir gözlemci gibiydim; hem mantarın izini sürmek hem de bu yolculuğun bizde bırakacağı izleri merak ediyordum.
---
Dağların Sessizliği ve Köylülerin Sözleri
Sabahın erken saatlerinde yola çıktık. Dağların yamaçlarına doğru ilerlerken karşımıza çıkan ilk köylüye, Ayşe’nin ısrarıyla, sorduk:
— “Erişte mantarı buralarda bulunur mu?”
Yaşlı bir kadın gülümsedi, gözleri uzak dağlara kaydı.
— “Evet, bulunur evlat. Ama kolay değildir. Dere kenarlarının gölgeli kıyılarında, nemli toprakta açar. Öyle her görene nasip olmaz. Onu bulmak sabır ister, kulak vermek ister.”
Ali, hemen not aldı: “Tamam, dere kenarları. Nemli toprak. Rotayı değiştirelim.”
Ayşe ise kadının gözlerindeki sıcaklığa odaklanmıştı: “Bakın, bu sadece mantar değil. İnsanlar ona neden erişte mantarı diyor, biliyor musunuz?”
Yaşlı kadın anlattı: “Çünkü pişirdiğinde erişteyle buluştu mu, hem doyurur hem yarenlik eder. Bizim köyde, düğünlerde bile sofraya çıkarılır.”
O an, aradığımız şeyin sadece bir mantar değil, bir kültürün, bir geleneğin de izi olduğunu fark ettik.
---
Doğanın Zorluğu: Sabırla Gelen Karşılık
Saatler geçti. Dağ patikalarında yürüdük, dere kenarlarını taradık. Ali sürekli stratejiler üretiyordu: “Eğimli yerlerde nem daha fazla tutunur, oradan başlayalım.” Haritalar, hesaplamalar, mantıklı adımlar…
Ama mantar yoktu.
Ayşe’nin yaklaşımı ise bambaşkaydı. O, bir kayanın yanında soluklanırken elini toprağa koydu ve dedi ki:
— “Doğa bizim planlarımıza göre işlemiyor. Belki de önce dinlememiz gerek.”
Bir süre sessizlik oldu. Çevremizdeki kuş seslerine, dere şırıltısına kulak verdik. Sonra Ayşe, gölgenin daha yoğun olduğu bir köşeyi gösterdi:
— “Bakın, burası farklı kokuyor. Toprak daha nemli.”
Ve işte oradaydı. Kahverengimsi şapkasıyla, ince gövdesiyle birkaç erişte mantarı, sanki saklambaçtan çıkan çocuklar gibi kendini gösterdi.
---
Erişte Mantarının Gizli Mesajı
O an hepimiz için büyülüydü. Ali’nin stratejileri bizi yola çıkarmıştı ama Ayşe’nin empatik yaklaşımı sayesinde gerçekten bulabilmiştik. İşte erkeklerin çözüm odaklı zekâsı ile kadınların ilişkisel sezgisi birleşince doğa da sırrını açığa vurmuştu.
Mantarları toplarken Ayşe’nin sözleri kulaklarımda çınladı:
— “Bazen çözüm hesaplarda değil, bağ kurmada gizlidir.”
Ve Ali, ilk kez kabul edercesine gülümsedi:
— “Stratejiyle başladık, empatiyle bulduk. Belki de mantar sadece bir bahaneydi.”
---
Köye Dönüş ve Sofranın Sırrı
Köye döndüğümüzde, yaşlı kadın bizi görünce gülümsedi. Erişte mantarını elinde gören köylüler, “Afiyet olsun!” diye seslendiler. O akşam köyde pişirilen eriştenin içine bu mantarlar katıldı. Sofrada otururken herkesin yüzünde aynı huzur vardı.
O yemekte anladık ki, erişte mantarı sadece doğada değil, insanların kalbinde de bulunuyor. O mantar; sabrın, dostluğun ve farklı bakış açılarının birleşmesinin simgesiydi.
---
Hikâyenin Özeti ve Sizlere Soru
Forumdaşlar, “erişte mantarı nerelerde bulunur?” sorusunun cevabı sadece “nemli topraklarda, dere kenarlarında” değil. Aynı zamanda farklı bakış açılarını birleştirdiğiniz, doğayla bağ kurduğunuz, sabırlı olduğunuz her yerde bulunur.
Şimdi merak ediyorum: Siz hiç böyle bir yolculuğa çıktınız mı? Belki mantar peşinde, belki de hayatın içinde bambaşka bir şeyin izinde. Sizce doğa, bize aradığımız şeyleri gerçekten veriyor mu, yoksa asıl armağan yolculuğun kendisi mi?
Paylaşın forumdaşlar, belki de hepimizin aradığı “erişte mantarı”, tam da bu hikâyelerin içinde saklıdır.
Forumdaşlar, bazen bir yiyeceğin peşine düşmek, insana koca bir yaşam dersi verir. Geçen yaz, dağ köylerinden birinde, “erişte mantarı” diye bilinen o nadir lezzetin izini sürerken yaşadığım bir hikâyeyi sizlerle paylaşmak istiyorum. Sadece bir mantar arayışı değil, farklı bakış açılarıyla dostluğu, sabrı ve doğanın bize sunduğu mucizeleri hatırlatan bir yolculuktu bu.
---
Yol Arkadaşları: Strateji, Empati ve Doğa
Hikâyemiz üç kişilik bir grubun yolculuğuyla başlıyor: Ali, Ayşe ve ben. Ali tipik bir strateji insanıydı. O, erkeklerin çözüm odaklı tavrını yansıtıyordu: “Haritayı çıkaralım, mantarın nem oranını seven bölgeleri belirleyelim, rota çizelim.” Onun için mesele tamamen planlama ve sonuçtu.
Ayşe ise bambaşka bir bakış açısına sahipti. Kadınların empatik ve ilişkisel yaklaşımını yansıtan bir tavırla, “Önce köylülerle konuşalım,” dedi. “Onlar bize sadece mantarın nerede olduğunu değil, onunla ilgili hikâyeleri de anlatırlar.” Onun için mesele, doğayla ve insanlarla bağ kurmaktı.
Ben ise ikisinin arasında kalmış bir gözlemci gibiydim; hem mantarın izini sürmek hem de bu yolculuğun bizde bırakacağı izleri merak ediyordum.
---
Dağların Sessizliği ve Köylülerin Sözleri
Sabahın erken saatlerinde yola çıktık. Dağların yamaçlarına doğru ilerlerken karşımıza çıkan ilk köylüye, Ayşe’nin ısrarıyla, sorduk:
— “Erişte mantarı buralarda bulunur mu?”
Yaşlı bir kadın gülümsedi, gözleri uzak dağlara kaydı.
— “Evet, bulunur evlat. Ama kolay değildir. Dere kenarlarının gölgeli kıyılarında, nemli toprakta açar. Öyle her görene nasip olmaz. Onu bulmak sabır ister, kulak vermek ister.”
Ali, hemen not aldı: “Tamam, dere kenarları. Nemli toprak. Rotayı değiştirelim.”
Ayşe ise kadının gözlerindeki sıcaklığa odaklanmıştı: “Bakın, bu sadece mantar değil. İnsanlar ona neden erişte mantarı diyor, biliyor musunuz?”
Yaşlı kadın anlattı: “Çünkü pişirdiğinde erişteyle buluştu mu, hem doyurur hem yarenlik eder. Bizim köyde, düğünlerde bile sofraya çıkarılır.”
O an, aradığımız şeyin sadece bir mantar değil, bir kültürün, bir geleneğin de izi olduğunu fark ettik.
---
Doğanın Zorluğu: Sabırla Gelen Karşılık
Saatler geçti. Dağ patikalarında yürüdük, dere kenarlarını taradık. Ali sürekli stratejiler üretiyordu: “Eğimli yerlerde nem daha fazla tutunur, oradan başlayalım.” Haritalar, hesaplamalar, mantıklı adımlar…
Ama mantar yoktu.
Ayşe’nin yaklaşımı ise bambaşkaydı. O, bir kayanın yanında soluklanırken elini toprağa koydu ve dedi ki:
— “Doğa bizim planlarımıza göre işlemiyor. Belki de önce dinlememiz gerek.”
Bir süre sessizlik oldu. Çevremizdeki kuş seslerine, dere şırıltısına kulak verdik. Sonra Ayşe, gölgenin daha yoğun olduğu bir köşeyi gösterdi:
— “Bakın, burası farklı kokuyor. Toprak daha nemli.”
Ve işte oradaydı. Kahverengimsi şapkasıyla, ince gövdesiyle birkaç erişte mantarı, sanki saklambaçtan çıkan çocuklar gibi kendini gösterdi.
---
Erişte Mantarının Gizli Mesajı
O an hepimiz için büyülüydü. Ali’nin stratejileri bizi yola çıkarmıştı ama Ayşe’nin empatik yaklaşımı sayesinde gerçekten bulabilmiştik. İşte erkeklerin çözüm odaklı zekâsı ile kadınların ilişkisel sezgisi birleşince doğa da sırrını açığa vurmuştu.
Mantarları toplarken Ayşe’nin sözleri kulaklarımda çınladı:
— “Bazen çözüm hesaplarda değil, bağ kurmada gizlidir.”
Ve Ali, ilk kez kabul edercesine gülümsedi:
— “Stratejiyle başladık, empatiyle bulduk. Belki de mantar sadece bir bahaneydi.”
---
Köye Dönüş ve Sofranın Sırrı
Köye döndüğümüzde, yaşlı kadın bizi görünce gülümsedi. Erişte mantarını elinde gören köylüler, “Afiyet olsun!” diye seslendiler. O akşam köyde pişirilen eriştenin içine bu mantarlar katıldı. Sofrada otururken herkesin yüzünde aynı huzur vardı.
O yemekte anladık ki, erişte mantarı sadece doğada değil, insanların kalbinde de bulunuyor. O mantar; sabrın, dostluğun ve farklı bakış açılarının birleşmesinin simgesiydi.
---
Hikâyenin Özeti ve Sizlere Soru
Forumdaşlar, “erişte mantarı nerelerde bulunur?” sorusunun cevabı sadece “nemli topraklarda, dere kenarlarında” değil. Aynı zamanda farklı bakış açılarını birleştirdiğiniz, doğayla bağ kurduğunuz, sabırlı olduğunuz her yerde bulunur.
Şimdi merak ediyorum: Siz hiç böyle bir yolculuğa çıktınız mı? Belki mantar peşinde, belki de hayatın içinde bambaşka bir şeyin izinde. Sizce doğa, bize aradığımız şeyleri gerçekten veriyor mu, yoksa asıl armağan yolculuğun kendisi mi?
Paylaşın forumdaşlar, belki de hepimizin aradığı “erişte mantarı”, tam da bu hikâyelerin içinde saklıdır.