- Katılım
- 25 Mar 2021
- Mesajlar
- 2,241
- Puanları
- 36
Yürüme pürüzü niçiniyle yaşama sevincini yitirmeden hayata sıkıca tutunan 52 yaşındaki Ali İhsan Coşkun, ilkokuldan daha sonra başladığı çalışma ömrüne 9 metrekarelik bıçak bileme dükkanında devam ediyor.
Coşkun, 3 yaşındayken rahatsızlanınca ailesi doktora götürmek için harekete geçti. Köyde yaşadıkları için araç bulmaları vakit alan aile, iğne yapmayı bilen bir tanıdıklarının yardım teklifini kabul etti.
Argümana bakılırsa, iğne daha sonrası durumu daha berbata giden ve sonraki gün hastaneye gdolayılen Coşkun, tüm müdahalelere karşın yürüme yetisini kaybetti.
Coşkun, AA muhabirine, durumunu birinci vakit içinderda 8 yaşında fark ettiğini ve annesine sorular sormaya başladığını söylemiş oldu.
Annesinin kendisini okula sırtında gdolayıp getirdiğini lisana getiren Coşkun, “İlkokula 9 yaşımda başladım. Kardeşlerim ve komşu çocukları yürüyor ben sürünüyorum. O an dedim ki ‘Demek ki ben yürüyemeyeceğim’. Anneme kaç defa ‘Bunlar yürüyor da ben niye yürüyemiyorum?’ diye sordum. Annem de bana yaptırdıkları iğne yüzünden bu biçimde olduğumu söyleyince kimi vakit kızardım.” dedi.
Coşkun, annesine eziyet etmeme kanısıyla ilkokuldan daha sonra eğitime devam etmediğini anlattı.
Bir akrabalarının kendisine yardım etmek için pedallarını eliyle kullanabileceği araç aldığını aktaran Coşkun, şöyleki devam etti:
“Eniştemin eniştesi beni görür görmez ‘Sen bu biçimde zorlanmıyor musun? Ben sana elle çevirmeli bir araç alsam sürebilir misin?’ dedi. ‘Sürerim abi olağan.’ dedim. Bir hafta daha sonra aracı aldı geldi, sevincimden dünyalar benim oldu. İstediğim her yere daha kolay gidebiliyordum. Endüstrileri gezmeye başladım. Oradaki bir abimiz de ‘Sana bu aracın ardına bir sepet yapalım simit sat.’ dedi. Simit satmaya başladım. Biraz para kazanmaya başlayınca ve bir şeylerle uğraşınca kendimi daha düzgün hissettim ve çalışmaya devam ettim.
“Elle yapılabilecek her şeyi yaparım”
Coşkun çalışmayı hayli sevdiğini vurgulayarak şunları söylemiş oldu:
“Bir gün plastik ayakkabı fabrikasının önünden geçerken içeri girip yetkiliye orada çalışıp çalışamayacağımı sordum. Bana ‘Ne yapabilirsin?’ dediler. Ben de ‘Elle yapılabilecek her şeyi yaparım.’ dedim. Birinci denemeden daha sonra bana ‘Yarın gel başla.’ dediler. Ayakkabı kenarındaki plastik fazlalarını makasla kesip paketlemeye başladım. İşimi epey sevdim, 19 yıl boyunca orada çalıştım. İşe girdikten daha sonra 1989’da evlendim. 6 yıl daha sonra eşim, KOAH rahatsızlığına bağlı kaldırıldığı hastanede hayatını yitirdi. 1996 yılında ikinci evliliğimi yaptım. Birinci eşimden 3, ikinci eşimden 2 çocuğum dünyaya geldi. 8 torun sahibiyim. Bu mühlet boyunca daima çalışarak ailemin geçimini sağladım.”
Emekli olduktan daha sonra yaklaşık 15 yıl da kömür sattığını anlatan Coşkun, “Ayakkabı fabrikasında çalıştığım vakit içinderda kullandığım makası sertleştirmek için bileme makinesini kullanırdım. Orada öğrendiğim bilemeyi işe dönüştürdüm ve Kurban Bayramı yaklaşırken bıçak bilemek için işe koyuldum. Birinci vakit içinder köylere gittim, anons ettirdim. Bıçak, keser, balta üzere biroldukça aletin bileme sürecini yaptım ve Allah’a şükür ekmeğimi de kazandım.”
“Boş durmayı hiç sevmem”
Etraftan talep artınca küçük de olsa bir yer açma gereği duyduğunu belirten Coşkun şöyleki devam etti:
“Bıçak ve keskin aletleri bilemenin haricinde çaydanlık tencere üzere konut aletlerinin kaynak işlerini de öğrendim. İşini yaptığım beşerler memnun olunca ben de fazlaca memnun oluyorum. Yarar için bu işi yapıyor olsam da bir insanın muhtaçlığını gidermek, ona yardım etmek beni daha hayli hayata bağlıyor. Parlattığım bir cezvenin evvelki halini görseniz tahminen çöpten almazsınız. Sahibinin, verdiği eserin yeni halini görür görmez ‘Eline sıhhat.’ demesi beni memnun ediyor. Allah’a şükür işime devam ediyorum, bir şikayetim yok. Bu yaşımın sahibiyim okuldan çıktıktan daha sonra hiç boş duramadım. Boş durmayı hiç sevmem, inşallah Rabb’im bana güç verdiği sürece çalışmaya devam edeceğim.”
Hayvanları ve bitkileri epey sevdiğini anlatan Coşkun, insanlardan engelli birini gördüklerinde acıma hissiyle değil yardım etme gayesiyle yaklaşmalarını istediğini kelamlarına ekledi.
AA / Havva Dereağzı – Son Dakika Haberleri
Coşkun, 3 yaşındayken rahatsızlanınca ailesi doktora götürmek için harekete geçti. Köyde yaşadıkları için araç bulmaları vakit alan aile, iğne yapmayı bilen bir tanıdıklarının yardım teklifini kabul etti.
Argümana bakılırsa, iğne daha sonrası durumu daha berbata giden ve sonraki gün hastaneye gdolayılen Coşkun, tüm müdahalelere karşın yürüme yetisini kaybetti.
Coşkun, AA muhabirine, durumunu birinci vakit içinderda 8 yaşında fark ettiğini ve annesine sorular sormaya başladığını söylemiş oldu.
Annesinin kendisini okula sırtında gdolayıp getirdiğini lisana getiren Coşkun, “İlkokula 9 yaşımda başladım. Kardeşlerim ve komşu çocukları yürüyor ben sürünüyorum. O an dedim ki ‘Demek ki ben yürüyemeyeceğim’. Anneme kaç defa ‘Bunlar yürüyor da ben niye yürüyemiyorum?’ diye sordum. Annem de bana yaptırdıkları iğne yüzünden bu biçimde olduğumu söyleyince kimi vakit kızardım.” dedi.
Coşkun, annesine eziyet etmeme kanısıyla ilkokuldan daha sonra eğitime devam etmediğini anlattı.
Bir akrabalarının kendisine yardım etmek için pedallarını eliyle kullanabileceği araç aldığını aktaran Coşkun, şöyleki devam etti:
“Eniştemin eniştesi beni görür görmez ‘Sen bu biçimde zorlanmıyor musun? Ben sana elle çevirmeli bir araç alsam sürebilir misin?’ dedi. ‘Sürerim abi olağan.’ dedim. Bir hafta daha sonra aracı aldı geldi, sevincimden dünyalar benim oldu. İstediğim her yere daha kolay gidebiliyordum. Endüstrileri gezmeye başladım. Oradaki bir abimiz de ‘Sana bu aracın ardına bir sepet yapalım simit sat.’ dedi. Simit satmaya başladım. Biraz para kazanmaya başlayınca ve bir şeylerle uğraşınca kendimi daha düzgün hissettim ve çalışmaya devam ettim.
“Elle yapılabilecek her şeyi yaparım”
Coşkun çalışmayı hayli sevdiğini vurgulayarak şunları söylemiş oldu:
“Bir gün plastik ayakkabı fabrikasının önünden geçerken içeri girip yetkiliye orada çalışıp çalışamayacağımı sordum. Bana ‘Ne yapabilirsin?’ dediler. Ben de ‘Elle yapılabilecek her şeyi yaparım.’ dedim. Birinci denemeden daha sonra bana ‘Yarın gel başla.’ dediler. Ayakkabı kenarındaki plastik fazlalarını makasla kesip paketlemeye başladım. İşimi epey sevdim, 19 yıl boyunca orada çalıştım. İşe girdikten daha sonra 1989’da evlendim. 6 yıl daha sonra eşim, KOAH rahatsızlığına bağlı kaldırıldığı hastanede hayatını yitirdi. 1996 yılında ikinci evliliğimi yaptım. Birinci eşimden 3, ikinci eşimden 2 çocuğum dünyaya geldi. 8 torun sahibiyim. Bu mühlet boyunca daima çalışarak ailemin geçimini sağladım.”
Emekli olduktan daha sonra yaklaşık 15 yıl da kömür sattığını anlatan Coşkun, “Ayakkabı fabrikasında çalıştığım vakit içinderda kullandığım makası sertleştirmek için bileme makinesini kullanırdım. Orada öğrendiğim bilemeyi işe dönüştürdüm ve Kurban Bayramı yaklaşırken bıçak bilemek için işe koyuldum. Birinci vakit içinder köylere gittim, anons ettirdim. Bıçak, keser, balta üzere biroldukça aletin bileme sürecini yaptım ve Allah’a şükür ekmeğimi de kazandım.”
“Boş durmayı hiç sevmem”
Etraftan talep artınca küçük de olsa bir yer açma gereği duyduğunu belirten Coşkun şöyleki devam etti:
“Bıçak ve keskin aletleri bilemenin haricinde çaydanlık tencere üzere konut aletlerinin kaynak işlerini de öğrendim. İşini yaptığım beşerler memnun olunca ben de fazlaca memnun oluyorum. Yarar için bu işi yapıyor olsam da bir insanın muhtaçlığını gidermek, ona yardım etmek beni daha hayli hayata bağlıyor. Parlattığım bir cezvenin evvelki halini görseniz tahminen çöpten almazsınız. Sahibinin, verdiği eserin yeni halini görür görmez ‘Eline sıhhat.’ demesi beni memnun ediyor. Allah’a şükür işime devam ediyorum, bir şikayetim yok. Bu yaşımın sahibiyim okuldan çıktıktan daha sonra hiç boş duramadım. Boş durmayı hiç sevmem, inşallah Rabb’im bana güç verdiği sürece çalışmaya devam edeceğim.”
Hayvanları ve bitkileri epey sevdiğini anlatan Coşkun, insanlardan engelli birini gördüklerinde acıma hissiyle değil yardım etme gayesiyle yaklaşmalarını istediğini kelamlarına ekledi.
AA / Havva Dereağzı – Son Dakika Haberleri