- Katılım
- 25 Mar 2021
- Mesajlar
- 2,241
- Puanları
- 36
ÇINAR, DİYARBAKIR (AA) – İzmirli Tülin Batmaz, geçen yıl yaşanan sarsıntıdan 75 saat daha sonra cansız vücutlarına ulaşılan 15 yaşındaki ikizleri Çınar ve Sayra Alpgündüz’ün isimlerini okul, kütüphane ve orman başta olmak biroldukca uygunluk çalışmalarıyla yaşatıyor.
Seferihisar ilçesinde 30 Ekim 2020’de meydana gelen ve Bayraklı ile Bornova ilçelerinde büyük yıkıma niye olan 6,6 büyüklüğündeki zelzelede 117 kişi hayatını yitirdi, 1034 kişi yaralandı.
Rızabey Apartmanı’nın enkazındaki arama kurtarma çalışmalarında Çınar ve Sayra kardeşlerin cansız vücutlarına ulaşılması, onlardan gelecek umutlu haberi bekleyen yakınlarını yasa boğdu.
Enkazın başından bir an olsun ayrılmayan ve umutlu bekleyişi günler daha sonra acı haber le son bulan anne Batmaz, güç süreci atlatmaya çalışıyor.
Tülin Batmaz, toplumsal medya üzerinden “İyilik İkizim” ismini verdiği projeyle evlatlarının isimlerini ve anılarını yaşatmaya çaba ediyor.
Proje kapsamında bugüne kadar hatıra ormanı oluşturuldu, 3 kütüphane ve otizmli çocuklar için 3 sınıf ile Tanzanya ve Kamboçya’da 4 su sebili açıldı. Öğrencilere burs verilen projede, muhtaçlık sahibi ailelere de takviyede bulunuldu.
Sokak hayvanlarının da unutulmadığı çalışmalarda ikizlerin isimleri, okudukları liselerin konferans salonları, mezun oldukları okulların sınıfları, Kemalpaşa’da küme konutları ile İzmir Bornova Atatürk Kitaplığında çocuk odasına verildi.
Tülin Batmaz, AA muhabirine, o gün her zamankinden daha epey çocuklarını öperek sabah işe gitmek üzere konuttan çıktığını, zelzeleden yarım saat evvel de telefonda görüştüklerini söylemiş oldu.
Zelzele sırasında da Çınar’a ulaşabildiğini aktaran Batmaz, “Geçen yıl sabah evimden çıktım, rutin olarak işime giderken bir ömrüm vardı. Gelecek planlarım, meskenim, umutlarım, yuvam, çocuklarım, onlarla ilgili bir dolu projelerim vardı. Saat 14.51 prestijiyle hayat elime kocaman bir sıfır bıraktı. Bütün gelecek elimde patladı.” dedi.
“O yemeği yediler mi yemediler mi bilmiyorum”
Acılı anne, o anları gözyaşlarıyla şöyleki anlattı:
“Yarım saat evvel çocuklarımı arayıp yemeklerini yiyip yemediklerini sordum. Bugün hala o yemeği yediler mi yemediler mi bilmiyorum. Aradığımda Sayra’nın telefonuna ulaşamadım. Çınar’ın telefonu açıldı. Annecim ‘oldukça kötü’ dedi ve daha sonrasında bir şey söylemek istedi. Doğal ben daha sonrasında anlıyorum. Yıkılıyor demek istedi. O söz tam tamamlanmadı ve telefon kesildi. O anda hayatlarını kaybetmişler. Muhtemelen o telefon benimle son konuşmasıydı. Ben o süratle çıkıp geldiğimde birkaç yıkılmış bina gördüm. Otomobilden inip koşarak meskene gitmek zorunda kaldım zira trafik tıkanmıştı. Köşeyi döndüğümde toz bulutunu gördüm. O an benim için değişik bir periyot başladı. Çocuklarımın değiştirdiği boyut üzere olmasa da ben de öteki bir boyuta geçtim.”
“Alkışlanmayanların kıssasını biliyordum”
Bir anne olarak umudumu yitirme bahtının olmadığını belirten Batmaz, şu biçimde devam etti:
“Umudumuzu daima koruduk. Ama benden gizlenmiş aslında, Sayra ve Çınar kalpleri durarak hayatlarını kaybetmişler. Aslında bir zelzele fobisi oluşmuş. Zira hayli şuurlu çocuklardı. Konutta olmaları gereken yerde, olmaları gereken konumda her şeyi yapmışlar. 2. gün Jandarma Arama Kurtarma çocuklara ulaşmış. Lakin bulundukları yerin epey sıkışık ve güç bir pozisyonda olmasından dolayı süper bir fikir şekliyle dokunmamışlar çocuklara. 4. güne kadar enkazın biraz daha hafifçelemesini, onları daha yanlışsız çıkarmayı hedeflemişler. Ben birinci gün belden aşağı felç geçirdim. ‘Sayra ve Çınar çıktı’ dedikleri vakit ben tekerlekli sandalyedeydim. ‘niçin alkışlamadılar?’ diye birinci sorum bu oldu. Zira çıkanlar alkışlanıyordu. Alkışlanmayanların kıssasını de biliyordum.”
Tülin Batmaz, o günden daha sonra apayrı hisler yaşadığını tabir ederek, evlatları ismine hoş çalışmalar yürütmeye karar verdiğini anlattı.
Annelerine işe gitme demişler
Acılı anne daha sonrasında “İyilik İkizim” projesini hayata geçirmeye karar verdiklerine işaret ederek şunları kaydetti:
“O gün bana bu his yüklendi. Sayra ve Çınar yoktu, hatta bir gün evvel bana ‘anne bugün işe gitme’ demişlerdi. Ben de o gün konutta olabilirdim. O denli olmadı. Bunun bir manası olmalıydı. Bunların hiç birinin tesadüf olmadığına inanıyorum. Ben kaldıysam, Sayra ve Çınar gittiyse bunun bir manası olmalıydı. Sayra ve Çınar’ın hayat ideolojileri uygunluk, hoşluk üzerine konseyiydi. Biz de ‘İyilik İkizim’ hareketiyle yola koyulduk. Bizim uygunlukları de konuşuyor, bunu da paylaşıp çoğaltıyor olmamız gerekiyordu. Bir toplumsal medya hesabı açtık, çığ üzere büyüyen güzellikler zinciri haline geldik. Alışılmış ki bir anne olarak bunlar size yetmiyor. Yalnızca yeterlilik yapmak değildi buradaki temamız ve Sayra ile Çınar’ın ismini yaşatmak da değildi. Onların ismiyle birlikte bir ideoloji edinmekti. Türkiye’deki çocuklarımız suya hayli rahat ulaşabiliyordu lakin bütün dünya tıpkı şeye sahip değil maalesef. O yüzden Afrika’da 3, Asya’da ise 1 su sebili açtırdık. İkisi İstanbul’da, 1’i burada olmak üzere otizmli çocuklar için sınıf açtık. Sayra ve Çınar’ın yarım kalan kıssaları üzere onların öyküleri yarım kalmasın istedik.”
Depremzede oldukları için biroldukca kurum ve kişi tarafınca aranarak muhtaçlıkları olup olmadığının sorulduğunu aktaran Batmaz, bugüne kadar kimseden maddi manada bir şey istemediğini yalnızca projeyi geliştirmede yanında olmalarını istediğini anlattı.
“Ne yapsak yetmiyor, yetmeyecek de devamı daima gelecek. İnşallah hiç bir şey bitmez, daima duam bu türlü. Bir yola giriyorsunuz ve o yolda her şey akmaya başlıyor, siz yalnızca o yolda istekli olmuş oluyorsunuz. 25 SMA’lı çocuğa dayanak verdik. Vilayet Ulusal Eğitim Müdürlüğü ile birlikte çalışma yürüttük. Kemalpaşa’da üç köy okulunun her şeyini sıfırdan yaparak kütüphane haline getirdik. Bundan daha sonraki basamaklarda hayalim bir vakıf yahut dernek kurmak. Bütün projelerimizi daha kuvvetli, daha ayakları yere basan, daha fazlaca şahsa ulaşabilecek biçimde bir çatı altıda toplamak. Umarım başarılı oluruz.”
Seferihisar ilçesinde 30 Ekim 2020’de meydana gelen ve Bayraklı ile Bornova ilçelerinde büyük yıkıma niye olan 6,6 büyüklüğündeki zelzelede 117 kişi hayatını yitirdi, 1034 kişi yaralandı.
Rızabey Apartmanı’nın enkazındaki arama kurtarma çalışmalarında Çınar ve Sayra kardeşlerin cansız vücutlarına ulaşılması, onlardan gelecek umutlu haberi bekleyen yakınlarını yasa boğdu.
Enkazın başından bir an olsun ayrılmayan ve umutlu bekleyişi günler daha sonra acı haber le son bulan anne Batmaz, güç süreci atlatmaya çalışıyor.
Tülin Batmaz, toplumsal medya üzerinden “İyilik İkizim” ismini verdiği projeyle evlatlarının isimlerini ve anılarını yaşatmaya çaba ediyor.
Proje kapsamında bugüne kadar hatıra ormanı oluşturuldu, 3 kütüphane ve otizmli çocuklar için 3 sınıf ile Tanzanya ve Kamboçya’da 4 su sebili açıldı. Öğrencilere burs verilen projede, muhtaçlık sahibi ailelere de takviyede bulunuldu.
Sokak hayvanlarının da unutulmadığı çalışmalarda ikizlerin isimleri, okudukları liselerin konferans salonları, mezun oldukları okulların sınıfları, Kemalpaşa’da küme konutları ile İzmir Bornova Atatürk Kitaplığında çocuk odasına verildi.
Tülin Batmaz, AA muhabirine, o gün her zamankinden daha epey çocuklarını öperek sabah işe gitmek üzere konuttan çıktığını, zelzeleden yarım saat evvel de telefonda görüştüklerini söylemiş oldu.
Zelzele sırasında da Çınar’a ulaşabildiğini aktaran Batmaz, “Geçen yıl sabah evimden çıktım, rutin olarak işime giderken bir ömrüm vardı. Gelecek planlarım, meskenim, umutlarım, yuvam, çocuklarım, onlarla ilgili bir dolu projelerim vardı. Saat 14.51 prestijiyle hayat elime kocaman bir sıfır bıraktı. Bütün gelecek elimde patladı.” dedi.
“O yemeği yediler mi yemediler mi bilmiyorum”
Acılı anne, o anları gözyaşlarıyla şöyleki anlattı:
“Yarım saat evvel çocuklarımı arayıp yemeklerini yiyip yemediklerini sordum. Bugün hala o yemeği yediler mi yemediler mi bilmiyorum. Aradığımda Sayra’nın telefonuna ulaşamadım. Çınar’ın telefonu açıldı. Annecim ‘oldukça kötü’ dedi ve daha sonrasında bir şey söylemek istedi. Doğal ben daha sonrasında anlıyorum. Yıkılıyor demek istedi. O söz tam tamamlanmadı ve telefon kesildi. O anda hayatlarını kaybetmişler. Muhtemelen o telefon benimle son konuşmasıydı. Ben o süratle çıkıp geldiğimde birkaç yıkılmış bina gördüm. Otomobilden inip koşarak meskene gitmek zorunda kaldım zira trafik tıkanmıştı. Köşeyi döndüğümde toz bulutunu gördüm. O an benim için değişik bir periyot başladı. Çocuklarımın değiştirdiği boyut üzere olmasa da ben de öteki bir boyuta geçtim.”
“Alkışlanmayanların kıssasını biliyordum”
Bir anne olarak umudumu yitirme bahtının olmadığını belirten Batmaz, şu biçimde devam etti:
“Umudumuzu daima koruduk. Ama benden gizlenmiş aslında, Sayra ve Çınar kalpleri durarak hayatlarını kaybetmişler. Aslında bir zelzele fobisi oluşmuş. Zira hayli şuurlu çocuklardı. Konutta olmaları gereken yerde, olmaları gereken konumda her şeyi yapmışlar. 2. gün Jandarma Arama Kurtarma çocuklara ulaşmış. Lakin bulundukları yerin epey sıkışık ve güç bir pozisyonda olmasından dolayı süper bir fikir şekliyle dokunmamışlar çocuklara. 4. güne kadar enkazın biraz daha hafifçelemesini, onları daha yanlışsız çıkarmayı hedeflemişler. Ben birinci gün belden aşağı felç geçirdim. ‘Sayra ve Çınar çıktı’ dedikleri vakit ben tekerlekli sandalyedeydim. ‘niçin alkışlamadılar?’ diye birinci sorum bu oldu. Zira çıkanlar alkışlanıyordu. Alkışlanmayanların kıssasını de biliyordum.”
Tülin Batmaz, o günden daha sonra apayrı hisler yaşadığını tabir ederek, evlatları ismine hoş çalışmalar yürütmeye karar verdiğini anlattı.
Annelerine işe gitme demişler
Acılı anne daha sonrasında “İyilik İkizim” projesini hayata geçirmeye karar verdiklerine işaret ederek şunları kaydetti:
“O gün bana bu his yüklendi. Sayra ve Çınar yoktu, hatta bir gün evvel bana ‘anne bugün işe gitme’ demişlerdi. Ben de o gün konutta olabilirdim. O denli olmadı. Bunun bir manası olmalıydı. Bunların hiç birinin tesadüf olmadığına inanıyorum. Ben kaldıysam, Sayra ve Çınar gittiyse bunun bir manası olmalıydı. Sayra ve Çınar’ın hayat ideolojileri uygunluk, hoşluk üzerine konseyiydi. Biz de ‘İyilik İkizim’ hareketiyle yola koyulduk. Bizim uygunlukları de konuşuyor, bunu da paylaşıp çoğaltıyor olmamız gerekiyordu. Bir toplumsal medya hesabı açtık, çığ üzere büyüyen güzellikler zinciri haline geldik. Alışılmış ki bir anne olarak bunlar size yetmiyor. Yalnızca yeterlilik yapmak değildi buradaki temamız ve Sayra ile Çınar’ın ismini yaşatmak da değildi. Onların ismiyle birlikte bir ideoloji edinmekti. Türkiye’deki çocuklarımız suya hayli rahat ulaşabiliyordu lakin bütün dünya tıpkı şeye sahip değil maalesef. O yüzden Afrika’da 3, Asya’da ise 1 su sebili açtırdık. İkisi İstanbul’da, 1’i burada olmak üzere otizmli çocuklar için sınıf açtık. Sayra ve Çınar’ın yarım kalan kıssaları üzere onların öyküleri yarım kalmasın istedik.”
Depremzede oldukları için biroldukca kurum ve kişi tarafınca aranarak muhtaçlıkları olup olmadığının sorulduğunu aktaran Batmaz, bugüne kadar kimseden maddi manada bir şey istemediğini yalnızca projeyi geliştirmede yanında olmalarını istediğini anlattı.
“Ne yapsak yetmiyor, yetmeyecek de devamı daima gelecek. İnşallah hiç bir şey bitmez, daima duam bu türlü. Bir yola giriyorsunuz ve o yolda her şey akmaya başlıyor, siz yalnızca o yolda istekli olmuş oluyorsunuz. 25 SMA’lı çocuğa dayanak verdik. Vilayet Ulusal Eğitim Müdürlüğü ile birlikte çalışma yürüttük. Kemalpaşa’da üç köy okulunun her şeyini sıfırdan yaparak kütüphane haline getirdik. Bundan daha sonraki basamaklarda hayalim bir vakıf yahut dernek kurmak. Bütün projelerimizi daha kuvvetli, daha ayakları yere basan, daha fazlaca şahsa ulaşabilecek biçimde bir çatı altıda toplamak. Umarım başarılı oluruz.”